Een verhaal uit de praktijk

Hoe gewoon wil je het hebben: zomerdag, 30 graden, een rustige rivier in Frankrijk vol met groene en gele en rode kayaks en kano’s. Van 0 tot 80, dit kan iedereen. Dus wij ook, mijn vrouw en ik, allebei nog geen 60 (samen royaal meer trouwens).
Die ene kleine stroomversnelling, net even te ruim gestuurd. En huppekee, daar liggen we allebei in het water. Ai: mijn natuurlijke zwemvest is iets dunner dan dat van mijn vrouw. En laat mijn rug nou net die steen raken. Toch maar door peddelen, we moeten nog een uurtje. Kano inleveren, boodschappen doen en terug naar de camping.
Na twee keer flauwvallen is mijn vrouw er wel klaar mee (voor de duidelijkheid: niet zij, maar ik verlies tijdelijk mijn bewustzijn). Naar het ziekenhuis, foto’s maken en dan het resultaat: twee gebroken ribben en bloed en lucht bij de longen. Dus mag ik een paar nachten blijven logeren.

Dán ben je blij met dat telefoonnummer in Nederland: de alarmcentrale. Één telefoontje van mijn vrouw, en alles gaat lopen: de kosten van het ziekenhuis, overleg over de terugreis (konden we gelukkig met onze kinderen organiseren) enzovoort.
Kortom: in het geregel ontzorgd, zodat we gewoon onze aandacht aan elkaar kunnen geven. Want uiteraard heb ik als een echte, zwaar gewonde man veel, veel aandacht nodig.

Alarmcentrale en Jabes Verzekeringen: Bedankt!

 
Familie A. Gunnink, uit Hoogeveen.